Recent was er groot nieuws: uitvinder Theo Tempel heeft terecht een octrooi (sinds 1999) op de inkeping van beschuit, waardoor die makkelijker uit de verpakking te halen is. Dat bepaalde althans de rechtbank in Den Haag vorige maand.
Continental Bakeries uit Dordrecht, vooral bekend van het merk Haust, betwistte het innovatieve gehalte van de inkeping en wilde het octrooi ongeldig laten verklaren. Een soortgelijke zaak spande Bolletje (in 2003) al aan tegen Tempel, maar ook toen tevergeefs. Bolletje moest schikken met Tempel, oftewel een vermogen afdragen om een stukje uit hun hun beschuiten te mogen halen.

©VLAM / Dit artikel werd eerder gepubliceerd op Frank.news

Hoewel ik al jaren dagelijks met één beschuitje ontbijt had ik me nooit verdiept in deze kwestie. Nooit had ik de aanvechting gehad een rol met ingekeepte beschuiten te kopen. Gewoon, omdat ik ze er vrijwel altijd heel uit krijg en een inkeping toch betekent dat je minder waar voor je geld krijgt. Zo Hollands ben ik wel. Maar na lezing van het vonnis van de Haagse rechtbank (waarin een rol beschuit wordt omschreven als ‘een strakke folie-omhulling met een stapel daarin opgenomen platte baksels’) werd ik toch nieuwsgierig en, speciaal voor dit stukje, investeerde ik in een rol beschuit met inkeping.
Hoe innovatief was die inkeping nou eigenlijk, wilde ik weten?

Pacman op je bord
Bij opening van het pak schrok ik: hier lag niet de vertrouwde beschuit in zijn volle maan-vorm voor me, maar een duidelijk gemankeerde beschuit; een, een… een pacman-poppetje! Voorzichtig stopte ik mijn wijsvinger in de inkeping van het bovenste platte baksel (een vreemde gewaarwording), en ik moet toegeven: dat ging heel gemakkelijk.
Maar nu zat ik dus met een beschuit op mijn bord dat er niet uitzag als een beschuit, maar als een rond visje zonder staartvin, de inkeping als mondje.
De beschuit smaakte verder goed.

In de loop van de week merkte ik verschillende zaken op. Zoals dat de inkeping breder wordt naarmate je dieper in de rol moet tasten om een beschuit uit te nemen. De inkeping van het laatste beschuitje was hierdoor veel aanzienlijker dan het eerste. Zonde. En er was nog een probleem. Bij het één na laatste beschuit was een fors uitgevallen kruimel van zijn voorganger in de inkeping terecht gekomen, waardoor er eigenlijk geen sprake meer van een inkeping was. Met veel gewrik kreeg ik een in drieën gebroken beschuit omhoog.

Zorgen over voortbestaan beschuit
Tja, wat was dit nou helemaal voor innovatie, vroeg ik me af. Sterker, ik begon me zorgen over het voortbestaan van de vertrouwde ronde beschuit. Want ook Haust gaat natuurlijk schikken met Theo Tempel. En als straks Tempels’ octrooi vervalt – ik vermoed in 2019 – zal iedere fabrikant, ja zelfs die van de beschuiten van de Lidl, met de inkeping komen. En is dat werkelijk om de consument te plezieren of om een paar milligram beschuitdeeg per rol uit te sparen?  Of gewoon omdat de wetten van de marketing dit bepalen?
Dit moet tot de bodem worden uitgezocht. Maar in de drie jaar die ik nog heb ga ik beschuiten hamsteren zónder inkeping. Omdat ik van Pacman houd noch van vis bij het ontbijt. En omdat het kan. Beschuiten stonden vroeger niet voor niets bekend als lang houdbaar voedsel.